وضعیت گردشگری روستایی و اقتصاد گردشگری در ایران

در این مقاله محققین سعی کرده­اند تا تحقیقی را در زمینه وضعیت گردشگری و گردشگری روستایی در ایران، وضعیت ورود و خروج توریست در ایران و همین­طور عوامل بازدارنده بر اثرات مثبت اقتصادی گردشگری و گردشگری روستایی بر  اقتصاد ایران انجام دهند. برای دستیابی به این اهداف از روش تحقیق اسنادی و همین­طور برای یافتن عوامل بازدارنده بر اثرات مثبت اقتصادی گردشگری و گردشگری روستایی بر  اقتصاد ایران از یافته­های پرسشنامه­ای استفاده کرده­اند. جامعه آماری در این تحقیق مسئولین مرتبط با گردشگری و گردشگری روستایی بوده و نمونه آماری شامل 119 نفر از این افراد می­باشند. روش آماری مورد استفاده  روش آماری ناپارامتری و استفاده از آزمون کولموگروف- سمیرنوف می­باشد. یافته­های تحقیق حاکی از آن است که درصد سهم ایران از گردشگری در تولید ناخالص داخلی در سالهای  2014 – 2003 خیلی کم بوده و تغییرات آن در این سالها از هیچ تناسبی برخوردار نیست. هیچ اطلاعات و آمار دقیقی در زمینه گردشگری روستایی و گردشگران روستایی در ایران وجود ندارد. پنج اولویت اول در زمینه عوامل بازدارنده بر اثرات مثبت اقتصادی گردشگری و گردشگری روستایی بر  اقتصاد ایران شامل:  کمبود سیاستگذاری­ها و برنامه­های کلان در زمینه گردشگری و گردشگری روستایی، هماهنگی ضعیف بین دولت، بخش خصوصی و مردم محلی در برنامه­ریزی و مدیریت پروژه­های گردشگری و گردشگری روستایی، تغییرات مدیریتی مکرر در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ایران،  عدم وجود معیارهای صحیح برای انتخاب مدیران و مدیران اجرایی، و اثرات تحریم­ها بر برنامه­های گردشگری می­باشند. علاوه بر این، اثرات عوامل سیاسی  نیز در ارتباط با وضعیت اقتصاد گردشگری در ایران مهم  هستند.